Dag 2: leren over bombies, frisbee in het park en massazumba op de oever.
29 juni 2015 - Vientiane, Laos
De ochtend begon met een bezoek aan het Cope-centrum. De eerste dagen krijgen we eerst wat plaatselijke cultuur op ons bord voor we de handen uit de mouwen steken. Ons hoor je niet klagen. Wat is Cope? Dat vroegen wij ons dus ook af en onze begeleiders hier kregen het vooraf niet uitgelegd in hun gebrekkig Engels. Snel werd duidelijk dat het een centrum is in teken van bombie-slachtoffers, museum over de oorlog gelinkt met de vietnamoorlog, uitgebreid met onderandere een ergotherapieafdeling en een dovenschool.
Bombie-slachtoffers? Oorlog? Juistja, wij wisten dus ook van niets! Blijkbaar werden spionageroutes en handelswegen tijdens de oorlog tussen de VS en Vietnam in Laos mee gebombardeerd door middel van clusterbommen. Deze bommen barsten open en verspreiden een enorme hoeveelheid minibommen. Van precisie is dus geen sprake en een vierde van deze bommen ongeveer ontplofte niet bij aanraking met de grond. Conclusie: ongeveer 80 miljoen bommen zitten NU nog in de grond en blijven ontelbare onschuldige boerenfamilies verminken en doden. Ontmijningen gebeuren, maar dat gaat zeer traag: ongeveer 100000 per jaar, reken maar uit. Dit maakt Laos het meest gebombardeerde land ooit ( er werd ook grofweg gemikt op burgers 'om het communisme uit te roeien', of, en dit is al helemaal onbegrijpelijk: soms werd Vietnam even te zwaar bewakt, dus dropten Amerikaanse vliegtuigen die bommen op de terugweg in Laos. Het Amerikaanse leger wou zich de moeite besparen zelf met de bommen te moeten omgaan terug in hun kamp). Waarom wisten wij dit niet? Deze oorlog is heel lang stilgehouden en ontkend door het de Amerikaanse regering ("the secret war"). Zelfs onze Amerikaanse vrijwilligers hier wisten van niets. Gelukkig is de hoofdstad waar wij verblijven volledig vrij van deze onontplofte bombies, maar in ruralere gebieden dus niet. Straf, elke dag sterven in dit land dus mensen aan oorlogsresten van 40jaar geleden. Niet moeilijk dat dit land economisch gezien niet van de grond geraakt. Eerste mogelijk donatie-initiatief gevonden dus!
Later op de dag beklommen we de plaatselijke versie van de arc de triomphe, speelden we frisbee met andere vrijwilligers in het park ( wat leidde tot veel nieuwsgierige kijkers) en zagen we een massazumba-achtige sessie op het plein aan de oever van de Mekong. Dit is naar horen zeggen een dagelijks spektakel. Morgen eens meedoen zeker? Massayogasessies om 6u 's morgens zijn ook... Hmm :).
Bombie-slachtoffers? Oorlog? Juistja, wij wisten dus ook van niets! Blijkbaar werden spionageroutes en handelswegen tijdens de oorlog tussen de VS en Vietnam in Laos mee gebombardeerd door middel van clusterbommen. Deze bommen barsten open en verspreiden een enorme hoeveelheid minibommen. Van precisie is dus geen sprake en een vierde van deze bommen ongeveer ontplofte niet bij aanraking met de grond. Conclusie: ongeveer 80 miljoen bommen zitten NU nog in de grond en blijven ontelbare onschuldige boerenfamilies verminken en doden. Ontmijningen gebeuren, maar dat gaat zeer traag: ongeveer 100000 per jaar, reken maar uit. Dit maakt Laos het meest gebombardeerde land ooit ( er werd ook grofweg gemikt op burgers 'om het communisme uit te roeien', of, en dit is al helemaal onbegrijpelijk: soms werd Vietnam even te zwaar bewakt, dus dropten Amerikaanse vliegtuigen die bommen op de terugweg in Laos. Het Amerikaanse leger wou zich de moeite besparen zelf met de bommen te moeten omgaan terug in hun kamp). Waarom wisten wij dit niet? Deze oorlog is heel lang stilgehouden en ontkend door het de Amerikaanse regering ("the secret war"). Zelfs onze Amerikaanse vrijwilligers hier wisten van niets. Gelukkig is de hoofdstad waar wij verblijven volledig vrij van deze onontplofte bombies, maar in ruralere gebieden dus niet. Straf, elke dag sterven in dit land dus mensen aan oorlogsresten van 40jaar geleden. Niet moeilijk dat dit land economisch gezien niet van de grond geraakt. Eerste mogelijk donatie-initiatief gevonden dus!
Later op de dag beklommen we de plaatselijke versie van de arc de triomphe, speelden we frisbee met andere vrijwilligers in het park ( wat leidde tot veel nieuwsgierige kijkers) en zagen we een massazumba-achtige sessie op het plein aan de oever van de Mekong. Dit is naar horen zeggen een dagelijks spektakel. Morgen eens meedoen zeker? Massayogasessies om 6u 's morgens zijn ook... Hmm :).
Groetjes van pépé