Dag 29: Nationaal Park

Vandaag was het wat zonniger, dus begonnen we onze tocht naar het park. Eerst wandelen naar het centrale busstation, daar in onze beste gebarentaal vragen welke bus naar het zuidelijke busstation ging, en daar aangekomen een half uurtje wachten. We haalden dezelfde gebarentaaltalenten boven om aan de chauffeur duidelijk te maken dat we wouden afstappen aan het park. Blijkbaar zijn die talenten echter niet zo goed ontwikkeld, want we tuften gewoon het dorpje aan de ingang voorbij. Eer we hadden uitelegd dat we eruit wouden was hij alweer een kilometer verder gereden, die we dan maar terug stapten. We brachten eerst een bezoek aan een tempel die 2 km verder lag, aan het eind van een prachtig rood zandweggetje tussen rijstvelden en bananenplanten. We kochten wat bloemenoffers van de dorpsvrouwtjes en genoten in de tempel van het uitzicht over de brede Mekong. Je kon zelfs bijna een briesje voelen waaien!

We wandelden de 2 km terug, en deden er nog 2 bij naar Ban Na, 1 van de 2 dorpjes waarlangs je het park kon betreden. Inmiddels was het al 13u, en ondanks het bord 'tourism village' zagen we geen spoor van toerisme, laat staan iets om te lunchen. De dorpelingen trokken zelfs foto's van ons en de kindjes liepen enthousiast naar buiten om ons te begroeten, dus ze waren precies niet gewoon om toeristen te zien. Een ingang van een park was ook nergens te bespeuren.

We vonden uiteindelijk een huisje waar 'Home stay' op stond, dus waar je als toerist bij een familie de nacht kon doorbrengen. Zij wisten misschien meer. We klopten aan, en gebaren voor 'honger' en 'lunch?' waren blijkbaar duidelijk genoeg. We kregen sticky rice, noedelsoep met een ei in, en omelet met groenten; een maaltijd die niemand van ons op kreeg. Een aantal buren kwamen erbij zitten, en we vroegen aan een man die wat engels sprak waar nu eigenlijk het park was en hoe we terug naar huis zouden geraken. Hij stelde een wandeling van 2 uur voor met hem als gids, voor een veel te hoog bedrag. Omdat de laatste bus om 17u was hadden we geen tijd meer voor de volledige wandeling dus we bedankten vriendelijk, betaalden wel de 'village fund' en maakten zelf een tochtje van een uurtje. Om terug naar huis te keren gingen we gewoon aan de rand van de weg staan wachten op de bus, die gelukkig voor ons stopte. De platte band onderweg werd opgelost door over te stappen op een passerende tuktuk, die ons ook terug naar de guesthouse bracht.
We aten rijst, douchten en sloten de avond af met nog een dvd'tje. Morgenvroeg alweer betontijd...